آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

باران گرفت، پنجره‌ها مهربان شدند

پاییز می‌رسد که مرا مبتلا کند

تو کیستی که من اینگونه بی‌تو بی‌تابم

ثبات مرتبۀ عشق در طریقِ وفاست

جا کن درونِ دل که از این خوب‌تر شوی

چه آشنانگهی داری ای رمیده غزال!

حسنت به زلف پرشکن، آفاق را گرفت

خفته است در تنم همه رگ‌های آرزو

در غنچه‌ای هنوز و دل از خلق می‌بری!

ذات و صفات در نظر عارفان یکی‌است

رواق منظر چشم من، آشیانۀ توست

زنده می‌گردد دل ما از نسیم زلف یار

ژاله بر برگِ سمن همچون عرق بر روی او

سر نهادیم به راه غمت از روز نخست

شکفتن، غنچۀ بی‌برگ و بو را می‌کند رسوا

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت ما را

ضمیر صاف، ز امداد چرخ مستغنی است

طاعتی نیست پسندیده‌تر از خدمت خلق

ظاهر و باطن ما آینۀ یکدگرند

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

غلامِ همتِ دردی‌کشانِ یکرنگم!

فریب تربیتِ باغبان مخور، ای گل!

قلب بی‌حاصل ما را بزن اکسیر مراد

کجاست هم‌نفسی؟ تا کنار او باشم

گر زبانم را نمی‌فهمی، نگاهم را ببین

لذت دیوانگی در سنگِ‌طفلان‌خوردن است

من کیستم؟ ز صفحۀ افسوس قصه‌ای

نیامدی که مبادا بمیرم از شادی!

وقت‌است که چون صبح به بالین من آیی

هنوز مستم و بی‌دل زعطرِ آغوشت

یک‌ذرّه وفا را به دو عالم نفروشیم